laag vliegen over het gras

Nicole stond op uit de shaduw van een boom, de zon scheen fel er stond ook aardig wat wind.
Het was niet heel erg warm maar zeker niet koud een perfecte dag om een stuk te gaan rennen.
Ze rekte zich uit en snoof de warme lucht op, heerlijk gewoon die lucht van alle dieren.
Langzaam begon ze te stappen over het gras maar ging al snel vol uit.
Het landschap schoot voorbij ze had het gevoel dat ze vloog.

Darwin keek geammuseerd naar de renende Cheetah. Hij zat van het zonnetje te genieten.
Dus er waren tot nu toe 3 Cheetah's hier. Hij stond op en huppelde achter haar aan en naa een tijdje was hij ook op volle snelheid.
'Hoi', zei hij toen hij naast haar 'vloog' (xD).

Nicole had al een andere Cheetah opgemerkt, ze keek opzij toen hij naast haar rende abrupt stopte ze en struikelde bijna.
'uhmm hallo.' zei ze een beetje vaag.
Dit was de eerste Cheetah die ze hier tegen kwam, ze keek hem vriendelijk aan en ging zitten.

'Hallo', zei hij zacht en hij ging voor haar zitten.
'Gaat het, je viel bijna', vroeg hij zonder emotie. Medelijden was een zwakte vond hij. Hij keek omzich heen om hij ergens een prooi zag. Hij had honger gekregen.

Nicole keek hem droog aan en zei en nu nog alsof je het meent, wie ben je eigenlijk?'
Haar ouders waren sterke Cheetah's geweest in een ander gebied zelfs gevreest gelukkig kende niemand in dit gebied haar ouders.

'Ik ben Darwin, schrik van deze vallei', grapte hij. 'Nee, ik ben wel Darwin maar niet de schrik. Ik ben een onderdaan, helaas'.
Hij keek haar aan.
'Ken ik jou ergens van?

Nicole staarde naar de grond toen hij vroeg of hij haar ergens van herkende.
'Nee hoor dat kan niet mijn ouders waren al vroeg dood.' loog ze.
Ze was vroeger vaak aangevallen door andere omdat ze hadden geweten wie haar ouders waren dus hier wilde ze dat niet ook hebben.

Darwin snoof. 'Il onthoud veel gezichten en die van jou komt me echt bekend voor', zei hij bruusk. Misschien was het iemand van de tijd hiervoor toen zijn ouders nog slecht waren. Hij was neutraal gebleven.

Nicole raakte lichtelijk in paniek en zei 'dan vergis je je vast.'
Opeens stond ze razendsnel op en rende hard weg, als andere haar herkende was het foute boel daar was ze eerder al achtergekomen.
Af en toe keek ze snel even achterom of Darwin haar volgde.

Ze vluchte weg en Darwin keek haar verbaasd na. 'Wacht eens even. Hij rende zo hard als hij kon achter haar aan en toen hij bij haar was liet hij haar struikelen.
'Wie ben je'.

Nicole zag dat hij haar achterna kwam en rende nog wat harder maar op een gegeven moment was hij zo dicht bij haar dat hij haar liet struikelen.
Ze vloog over de kop en landen een paar meter verderop op haar snuit, er zat een schaafwond op ze keek hem vuil en en gromde 'ik ben een niemand oke tevreden?'

'Nee', zei hij grommend en liet zijn tanden zien. 'IK wil weten wie je bent, dan weet ik waartoe je in staat bent'. Hij deed eenstap naar voren. Hetviel hem op dat hij een kop groter was.
'Want je bevind je nu op mijn terrein'.

Nicole gromde naar hem ze waren even oud maar ze was niet bang voor hem dankzij haar ouders had ze leren vechten en kon ze zich goed verdedigen.
'Waarom zou ik zeggen wie ik ben als je me daarna toch aanvalt?' beet ze hem toe.
Dat was altijd al zo geweest andere hadden meestal een hekel aan haar ouders was het niet omdat ze een keer aangevallen waren dan was het wel omdat ze eigenlijk doodsbang voor haar ouders waren.
Ze stond snel op en ging een eindje bij hem vandaan staan en ging in en verdedigende houding staan maar ook klaar om aan te vallen.

'Wat maakt jou naam uit of ik je aanval of niet?', gromde Darwin en hij likte aan zijn tanden.
'Ik val je alleen aan als je me nu niet snel een antwoord geeft'.

Nicole keek hem aan en zei 'hoe weet ik zeker dat je niet zo bent als de Cheetah's uit het andere gebied?'
Haar houding veranderde, ze keek hem strak aan en wilde eerst weten waarom ze hem zou moeten vertrouwen.
Ze ging zitten en likte moeilijk aan de schaafwond op haar neus die toch behoorlijk zeer begon te doen.

'Omdat ik me aan mijn woord hou, en omdat ik hierzo de macht een beetje op mijn hand wil winnen. Als ik jou vermoord, word ik niet zo goed behandelt', legde hij uit.
Hij ging liggen. De wind blies door zijn haren.
'Dus geef me nu een antwoord'.

Nicole zweeg even en keek Darwin aan en zei 'ik heet Nicole dochter van Lyra en Prince.'
Ze ging op de grond liggen en keek naar een paar dieren in de verte.
Daarna keek ze weer naar Darwin en zei 'weet je wat je weten wilde?'

'Ja', zei Darwin kalm. Hij keerde zijn rug naar haar.
'Ik snap niet dat je je daarom druk maakt, omdat je je schaamt voor je ouders?'.
Hij schudde zijn hoofd. Wat zullen die Lyra en Princa dan wel niet geweest zijn?

Nicole gromde licht naar Darwin en zei 'je bent zeker nog nooit opgejaagt door je afkomst.'
Ze ging stevig staan en keek Darwin gemeen aan hij onderschatte haar en haar ouders en dat was iets doms om te doen.

Darwin hoorde Nicole grommen en draaide zich om. 'Nee, want niemand was zo dom het te doen dus waarom jij wel', reageerde hij fel.
Als ze wou vechten dan zou ze dat krijgen maar hij was te druk met andere dingen.
'Als ik jou was zou ik maar een hol vinden, het kan erg koud worden s'nachts'.

Nicole keek hem strak aan en zei 'het waren geen solitaire dieren die ik achter me aan kreeg maar hele familie's wat had ik moeten doen als ik niet was weggerent was ik gedood.'
De zon ging al onder ze snoof en gromde kortaf 'en wat maakt het jou uit of ik een slaapplek vind of niet.'

'Als je geen slaapplek vind is de kans groot dat je morgen erg zwak bent. De leeuwen hier zien je dan als een gemakkelijke prooi, het is hier eten of gegeten worden', zei kalm.
Hij keek haar doordringend aan.'En als je sterft ga ik me vervelen want dan heb ik niemand om tegen te staan bekvechten'.

Nicole keek hem droog aan en zei 'zou ik me nu beter moeten gaan voelen?'
Ze keek om zich heen ze had geen idee waar ze een slaapplek moest gaan vinden ze kende de weg hier niet.
Haar vacht ging uit en ze kreeg het al wat warmer.

Darwin zuchte. 'Ja, en als je slim bent ren je nu rechtdoor totdat je bij een meer komt en gaat dan rechtsaf, daar zijn veel wolvenholen dus daar kun je wel schuilen'. toen hij dat had gezegt liep hij langzaam weg/

Nicole sloeg haar ogen naar de lucht en gromde 'wat fijn dit nieuwe gebied nog even en ze zou zich hier thuis gaan voelen, wat waren de Cheetah's toch vriendelijk hier.'
Haar staart ging over de grond en er stoof wat zand op geirriteert liep ze de andere kant op.